د "د بلایاوو معنوی عوامل" د بڼو تر مېنځ توپير

ځيني بلایاوي، د غفلت او غرور څخه ويښېدل او سمې لارې ته د انسان د ستنېدلو سبب دی. غفلت مدام د د نسکوریدل او پرځېدنو سبب او د انسان درنېکمرغۍ په وړاندي د خنډونو څخه دی. ځينې ناببرې پېښې او ناروغۍ د غفلت د له منځه وړلو او په مړ شوي زړونو کي د خدای د یاد ژوندی کول د لارو څخه يو لار دی. په قرآن شريف کي راغلۍ دی: «وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ أُمَمٍ مِنْ قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ؛ بې له شکه مو هغو امتونو ته چې ستا نه مخکي ول رسولان ور ولېږل،  نو هغوئ مو[ کله چې د رسولانو سره دښمني کول] په بې وزلېو، ستونځو،ايسارونو او ناروغيو باندي اخته کړل تر څو زما په وړاندي تواضع او زارئ وکړي».(انعام ، ۴۲)   

د امامانو څخه روايتونه او دعاګانې را نقل شوي دي چې د ناروغيو او روغتیا وو د روزنېز آثارو په باره کي خبري کړي دي. د حضرت موسی (ع) رانقل شوی دسچې خدای ته يې وويل: « نه هغسې ناروغۍ چې پر ځمکه مي وخوبوي او نه هغسې روغتيا چې زما د غفلت سبب وګرځي، بلکه د هغو دواړو تر منځ هغه حالت غواړم چې کله ناروغه شم تر څو ستا مننه او شکر وکړم او کله روغ و اوسېږم تر څو ستا مننه وکړم»<ref>دیلمی، حسن بن محمد، إرشاد القلوب إلى الصواب، ‏۱ټوک،  ‌۴۲مخ،  قم‏: الشریف الرضی، ۱۴۱۲ق.</ref>