د "د وهابیانو لخوا د مسلمانانو د تکفیر لاملونه" د بڼو تر مېنځ توپير

د سمون لنډیز نسته
(د "{{سوال}} اوریدلی مي دی چې وهابیان مسلمانان تکفيروي؟ د دوئ دليل د نورو په تکفيرولو کي څه دی؟ {{پایان سوال}} د مخالفانو تکفیر او په کفر باندي تورنول، د تکفيري ډلو او د وهابيت د تکفيري ډلې د اصلي وسيلو څخه دی. وهابیت خپل د سياسي او مذهبي موخو د پرمختګ لپاره سربېره..." تورو مخ جوړ شو)
 
د سمون لنډیز نسته
۳۱ کرښه: ۳۱ کرښه:
===شفاعت===
===شفاعت===


د وهابیت له نظره شفاعت یو بل لامل دی چې د مسلمانانو د کفر سبب شوی دی. محمد بن عبد الوهاب او د هغه شاګردانو له پیله له شفاعت څخه انکار کول او په شفاعت باندي اعتقاد يې د شرک سبب او د تکفیرولو جواز ګڼله او وایي: شفاعت په عبادت کې د شرک له ډولونو څخه دی.<ref>سلیمان بن عبدالله بن محمد بن عبدالوهاب، د توحيد د کتاب شرحه، ۱۷–۱۱۸مخ. الریاض، مکتبة الریاض الحدیثة، بی‌‌نېټه.</ref> او په دې باندي ټينګار کوي که څوک د خپل ځان او خدای په منځ کې د ميانځګړتيا په توګه يو وګړۍ شفيع وګرځوي مشرک دی.<ref></ref> خو د وخت په تیریدو سره کله چې پر دي باندي يې پام کيږي چې د اسلام په دين کي شفاعت مشروع دی او قرآني او حدیثي جرړه لري، هغه يې منلۍ دي اووايي: پيغمبران او پرښتې او الهي اولياوي د قيامت په ورځ د شفاعت حق لري، خو شفاعت باید د شفاعت له خاوند او د هغه د اجازه ورکونکۍ څخه چې خدای دی وغوښتل شي او داسي وويل شي: پروردګاره، پيغمبر او خپل نور صالح بندګان د قيامت په ورځ زما شفيع وګرځوه او موږ حق نه لرو چې ووايو: ای پيغمبره زموږ په حق کي شفاعت وکړه.<ref>سلیمان بن عبد الله بن محمد بن عبد الوهاب، تیسیر العزیز الحمید فی شرح کتاب التوحید، ۲۰۱مخ، مکتبة الریاض الحدیثة.</ref> نو څوک چې په مستقیمه توګه له پیغمبر او له هر هغه څوک څخه چې د شفاعت حق لري، د شفاعت غوښتنه وکړي د کفر او شرک سبب ګرځي!  
د وهابیت له نظره شفاعت یو بل لامل دی چې د مسلمانانو د کفر سبب شوی دی. محمد بن عبد الوهاب او د هغه شاګردانو له پیله له شفاعت څخه انکار کول او په شفاعت باندي اعتقاد يې د شرک سبب او د تکفیرولو جواز ګڼله او وایي: شفاعت په عبادت کې د شرک له ډولونو څخه دی.<ref>سلیمان بن عبدالله بن محمد بن عبدالوهاب، د توحيد د کتاب شرحه، ۱۷–۱۱۸مخ. الریاض، مکتبة الریاض الحدیثة، بی‌‌نېټه.</ref> او په دې باندي ټينګار کوي که څوک د خپل ځان او خدای په منځ کې د ميانځګړتيا په توګه يو وګړۍ شفيع وګرځوي مشرک دی.<ref>سلیمان بن عبد الله بن محمد بن عبد الوهاب، تیسیر العزیز الحمید فی شرح کتاب التوحید، ۲۰۱مخ، مکتبة الریاض الحدیثة.</ref> خو د وخت په تیریدو سره کله چې پر دي باندي يې پام کيږي چې د اسلام په دين کي شفاعت مشروع دی او قرآني او حدیثي جرړه لري، هغه يې منلۍ دي اووايي: پيغمبران او پرښتې او الهي اولياوي د قيامت په ورځ د شفاعت حق لري، خو شفاعت باید د شفاعت له خاوند او د هغه د اجازه ورکونکۍ څخه چې خدای دی وغوښتل شي او داسي وويل شي: پروردګاره، پيغمبر او خپل نور صالح بندګان د قيامت په ورځ زما شفيع وګرځوه او موږ حق نه لرو چې ووايو: ای پيغمبره زموږ په حق کي شفاعت وکړه.<ref>سبحانی جعفر، وهابیت او د هغه د فکر بسټونه او عملې کړليک، ۲۹۷مخ، د امام صادق ښوونيزه او څېړنيزه مؤسسه، قم، ۱۳۸۰ل.</ref> نو څوک چې په مستقیمه توګه له پیغمبر او له هر هغه څوک څخه چې د شفاعت حق لري، د شفاعت غوښتنه وکړي د کفر او شرک سبب ګرځي!  


===تبرک===
===تبرک===
۴۹۱

سمونې