د قرآن له مخې د پیغمبرانو د مبعوثیدلو اړتیا
- تغییر_مسیر الگو:پاسخ
د قرآن له مخې د پیغمبرانو د مبعوثیدلو اړتیا او ضرورت څه دی؟
د قرآن په آیاتو کې د پیغمبرانو د مبعوثیدلو اړتیا ثابتول، د تعبد او نقلی دلایلو په اساس نه دی؛ بلکې د دې آیاتو څخه عقلی دلایل هم استخراج کېدای شی. په بل عبارت، که څه هم د پیغمبرانو د مبعوثیدلو اړتیا یوازې د عقلی برهان په واسطه ثابتېږی، خو د قرآن د برون دینی کتنې له مخې هم، د پیغمبرانو اړتیا په عقلی ډول ثابتېدلی شی. قرآن د پیغمبرانو د مبعوثیدلو لپاره څو هدفونه بیان کړي دي، چې د دوي د بعثت ضرورت ښیی، لکه: د خدای عبادت او د طاغوت څخه ځان ساتل. حکومت او حق پر بنسټ فیصله کول د خلکو ترمنځ او د نفسانی هوسونو سره مخالفت. ټولنیزه عدالت رامنځته کول. کتاب، الهی احکام، او حکمت تعلیمول. د خلکو د تیارو څخه رڼا ته راوړل. د خلکو پر وړاندې حجت تمامول. اختلافونه حل کول.
د پیغمبرانو مبعوثیدل د خدای د عبادت او د طاغوت څخه د ځان ساتلو لپاره
د رسولانو مبعوثیدل یو امر دی چې یوازې یو امت ته ځانګړی نه دی، بلکې یو سنت دی چې په ټولو خلکو او ټولو قومونو کې جریان لری.[۱] خدای په هر قوم کې پیغمبران رالیږلي ترڅو هغوی د خدای د عبادت او د طاغوت د پرستش څخه ځان ساتلو ته بلنه ورکړی: کينډۍ:قرآن.
الهی پیغمبران خپله دعوت د توحید او د شرک او بت پرستۍ سره د مبارزې څخه پیل کوی.[۲] قرآن د حضرت هود (ع) د مبعوثیدلو اړتیا د خدای د عبادت په توګه بیانوی: کينډۍ:قرآن د غیر خدای عبادت یوه ناروا کار دی او په خدای باندې تهمت اچول دی: کينډۍ:قرآن.
د خلکو ترمنځ د حق پر بنسټ حکومت او فیصله او د نفسانی هوسونو سره مخالفت
مقام نبوت په طبیعی ډول دا اړتیا لری چې په خلکو کې د حق پر بنسټ فیصله وکړی: کينډۍ:قرآن
خدای د حضرت داوود(ع) د خلیفه ګمارلو وروسته هغه ته هشدار ورکوی چې هیڅکله د نفسانی هوسونو پیروی مه کوی، ځکه چې که هغه د هوسونو پیروی وکړی، نو هغه به هغه د حق لارې او د خدای د مستقیمې لارې څخه ګمراه کړی.[۳] دا هشدار چې د هوسونو پیروی مه کوئ، د الهی پیغمبرانو لپاره په قرآن کې بیا بیا تکرار شوی دی، چې د دې اهمیت په پیغمبرانو د پروګرامونو کې ښیی. [۴]
ټولنیز عدالت رامنځته کول
په ټولنه کې د عدالت د راوستلو او د خلکو ترمنځ د عادلانه اړیکو ټینګول یو اساسی اصل دی.[۵] له همدې امله قرآن د پیغمبرانو د استولو هدف په ټولنه کې د عدالت د راوستلو په توګه بیان کړی دی: کينډۍ:قرآن
د کتاب، الهی احکامو، او حکمت تعلیم
د ټولنې تعلیم او تربیت د الهی پیغمبرانو یو له لویو هدفونو څخه دی.[۶] قرآن کریم په مکرر ډول د پیغمبرانو د مبعوثیدلو هدف د تعلیم او تزکیه په توګه بیانوی: کينډۍ:قرآن
قرآن یادونه کوی چې که چیرې یو پیغمبر راولیږی، نو دا د ټولنې د اصلاح او تربیت لپاره دی.[۷]
خلک د تیارو څخه رڼا ته راوړل
ټول تربیتی، انسانی، معنوی او مادی هدفونه د قرآن په دې یوه جمله کې راغلی دی: "خلک د تیارو څخه رڼا ته راوړل." د جهل د تیارو څخه د علم رڼا ته، د کفر د تیارو څخه د ایمان رڼا ته، د ظلم د تیارو څخه د عدالت رڼا ته، د فساد د تیارو څخه د صلاح رڼا ته، د ګناه د تیارو څخه د پاکۍ او تقوی رڼا ته، او د تفرقې او نفاق د تیارو څخه د وحدت او خالص ایمان رڼا ته.[۸] خدای د قرآن د نزول یو راز د خلکو د تیارو څخه د رڼا ته راوستل ګڼلی دی: کينډۍ:قرآن
د خلکو پر وړاندې حجت تمامول
د پیغمبرانو د مبعوثیدلو بل ضروری دلیل د خلکو پر وړاندې حجت تمامول دی: کينډۍ:قرآن
د حجت تمامول د دې لپاره دی چې که خدای پیغمبر نه لیږی، نو ځینې به وایی: "موږ بې خبره وو، که خبر وای مو ایمان راوړی وای."[۹] قرآن دا حقیقت په نورو آیتونو کې هم بیان کړی دی.[۱۰] رسول الله (ص) د ښه کارونو امر کولو او بد کارونو څخه منع کولو، د احکامو تشریح، او د جهالت د زندانونو څخه د خلکو ازادولو له لارې خلکو سره حجت تمام کړ، ترڅو هیڅوک ونه ویلی شي:
- "موږ ښه کارونه نه پېژندل."
- "موږ د بدیو څخه خبر نه وو."
- "موږ د خدای احکام نه پېژندل."[۱۱]
دا د ټولو الهی پیغمبرانو دنده وه.[۱۲]
اختلافونه حل کول
انسان په فطرت سره ټولنیز دی؛ ځینې وختونه د خپلو ګټو د ترلاسه کولو لپاره یو بل سره اختلاف پیدا کوی. د اختلافونو د حل لپاره د قوانینو وضع کول اړین دي. دا قوانین باید د دینی اصولو سره مطابقت ولری او د خوشخبری، وېرولو، ثواب او عقاب سره مل وی، ترڅو د دې په تطبیق سره ټولنه وده وکړی او د قانون د پلی کولو لپاره انگیزه رامنځته شی.[۱۳]
پیغمبران مبعوث شوی دی ترڅو دا اختلافونه حل کړی او اجازه مه ورکوی چې د دې اختلافونو دامنه د دینی تعلیماتو ته وغځی: کينډۍ:قرآن
فوټ نوټ
- ↑ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان فی تفسیر القرآن، ژباړه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنځم، ۱۳۷۴هـ ش، ټوک ۱۲، مخ ۳۵۳.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ لسم، ۱۳۷۱هـ ش، ټوک ۶، مخ ۲۲۷.
- ↑ بروجردی، محمدابراهیم، تفسیر جامع، تهران، کتابخانه صدر، چاپ شپږم، ۱۳۶۶هـ ش، ټوک ۶، مخ ۲۸.
- ↑ سوره مائده، آیه ۴۹–۴۸. سوره انعام، آیه ۱۵۰. سوره شوری، آیه ۱۵. سوره جاثیه، آیه ۱۸.
- ↑ سوره نحل، آیه ۹۰. مرکز فرهنگ و معارف قرآن، دایرةالمعارف قرآن کریم، قم، بوستان کتاب قم، چاپ دریم، ۱۳۸۲هـ ش، ټوک ۴، مخ ۱۳۰.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ نهم، ۱۳۸۶هـ ش، ټوک ۲، مخ ۶۲.
- ↑ سوره بقره، آیه ۱۲۹. سوره آل عمران، آیه ۱۶۴. سوره جمعه، آیه ۲.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱هـ ش، ټوک ۲، مخ ۲۶۲.
- ↑ صادقی تهرانی، محمد، الفرقان فی تفسیر القرآن بالقرآن و السنه، قم، فرهنگ اسلامی، چاپ دوهم، ۱۴۰۶هـ ق، ټوک ۷، مخ ۴۵۰.
- ↑ سوره طه، آیه ۱۳۴. سوره قصص، آیه ۴۷.
- ↑ سوره اعراف، آیه ۱۵۷.
- ↑ قرشی بنابی، علیاکبر، تفسیر احسن الحدیث، تهران، بنیاد بعثت، مرکز چاپ و نشر، چاپ دوهم، ۱۳۷۵هـ ش، ټوک ۴، مخ ۱۷.
- ↑ طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ژباړه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنځم، ۱۳۷۴هـ ش، ټوک ۲، مخ ۱۶۸.